Απίστευτη αυτοκριτική από το National Geographic. Παραδέχτηκε ότι ο τρόπος που κάλυπτε κάποια από τα θέματά του ήταν ρατσιστικός
«Για δεκαετίες, η κάλυψή μας ήταν ρατσιστική», παραδέχτηκε η συντάκτρια του αμερικανικού περιοδικού National Geographic, Ms Goldberg.
Το παγκοσμίως γνωστό περιοδικό αναγνώρισε ότι στο παρελθόν ο τρόπος που προσεγγίζονταν τα θέματα ήταν «φριχτός» και ενίσχυε τα στερεότυπα για τις εθνικές μειονότητες. Δημιουργούσε έντονα την αίσθηση του «εμείς και αυτοί», των πολιτισμένων και των απολίτιστων.
Το πρώτο τεύχος του National Geographic εκδόθηκε το 1888. Ύστερα από διεξοδική έρευνα του αρχειακού υλικού τους, συνειδητοποίησαν ότι μέχρι τη δεκαετία του 1970, το περιοδικό κρατούσε υποτιμητική στάση απέναντι στους ανθρώπους με σκούρα επιδερμίδα που ζούσαν στην Αμερική. Τους αναγνώριζε ως «εργάτες» και «οικιακές βοηθούς», ενώ για άλλες εθνότητες χρησιμοποιούσε «οποιοδήποτε τύπο κλισέ» όπως «εξωτικούς, ευτυχισμένους κυνηγούς και ευγενείς άγριους».
Δεν έκανε τίποτα, όπως λέει, για να πολεμήσει τα στερεότυπα που είχαν δημιουργηθεί στη λευκή αμερικανική κουλτούρα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσέγγισης που ακολουθούσαν ήταν σε τεύχος του 1916 που είχε τη φωτογραφία δύο Αβορίγινων με τη λεζάντα «Αυτοί οι άγριοι έχουν τη χαμηλότερη νοημοσύνη απ΄ όλους τους ανθρώπους».
«Οι Αμερικανοί πήραν μια γεύση του κόσμου από ταινίες όπως ο Tarzan και πρωτόγονες ρατσιστικές καρικατούρες» ανέφερε ο καθηγητής John Edwin Mason που ανέλαβε να κάνει την έρευνα στο τεράστιο αρχείο του περιοδικού.
«Το περιοδικό ήρθε σε μια εποχή αποικιοκρατίας και ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε αποικιοκράτες και αποικιοκρατούμενους. Υπήρχε μια διαχωριστική γραμμή βασισμένη στο χρώμα και το National Geopraphic απεικόνιζε αυτόν τον κόσμο».
Οι ερευνητές εντόπισαν μια ιστορία που δημοσιεύθηκε το 1962, 2,5 χρόνια μετά τη σφαγή του Σάρπεβιλ, στην οποία σκοτώθηκαν 69 μαύροι Νοτιοαφρικανοί διαδηλωτές από την αστυνομία. Η βιαιότητα αυτής της σφαγής είχε σοκάρει τον κόσμο παγκοσμίως.
Παρ’ όλα αυτά η κάλυψη του γεγονότος από το National Geopraphic ήταν επιφανειακή. «Δεν υπάρχουν φωνές μαύρων Nοτιοαφρικανών. Αυτή η απουσία είναι εξίσου σημαντική με τα όσα υπάρχουν εκεί» ανέφερε ο καθηγητής. «Οι μόνοι μαύροι που μένουν στην Αμερική χορεύουν εξωτικούς χορούς … είναι υπηρέτες ή εργάτες».
Την αλλαγή στην κάλυψη των θεμάτων τους, εντόπισαν σε άρθρο του 1977 μετά το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ.
«Δεν είναι τέλειο άρθρο, αλλά αναγνωρίζει την καταπίεση. Οι μαύροι άνθρωποι απεικονίζονται. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης απεικονίζονται. Είναι ένα πολύ διαφορετικό άρθρο» ανέφερε ο καθηγητής Mason.
Η έρευνα έγινε στο πλαίσιο του τεύχους του Απριλίου που είναι αφιερωμένο στο θέμα της φυλής. Θεώρησαν ότι πριν να στρέψουν το ανακριτικό τους βλέμμα στους άλλους, έπρεπε πρώτα να μάθουν τη δική τους ιστορία.
«Η φυλή δεν είναι μια βιολογική κατασκευή, αλλά κοινωνική και μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Πολλές από τις φρικαλεότητες που έχουν γίνει τους τελευταίους αιώνες οφείλονται στην ιδέα ότι η μία φυλή είναι κατώτερη από την άλλη. Οι φυλετικές διακρίσεις συνεχίζουν να διαμορφώνουν την πολιτική μας, τις γειτονιές μας και την αντίληψη του εαυτού μας» ανέφερε η συντάκτρια του περιοδικού Elizabeth Kolbert.
Με πληροφορίες από National Geogephic και Telegraph
Διαβάστε επίσης: Τα δίδυμα κορίτσια που γεννήθηκαν με διαφορετικό χρώμα. Πώς συνέβη και τι λένε οι επιστήμονες για τις «φυλετικές διαφορές»
